Όλη η ζωή μας μια διαδρομή, σε δρόμους φυσικούς, σε δρόμους του μυαλού και της καρδιάς. Πόσες και πόσες υπέροχες αγαπημένες διαδρομές, πόσοι σημαντικοί για μένα άνθρωποι και πόσες εμπειρίες , μου έρχονται στον νου από τις τόσες πολλές επισκέψεις μου στα έργα τα τελευταία χρόνια , όταν καλούμαι να γράψω για αυτές!
Κάθε ταξίδι τόσο πολύτιμο!! Κάθε προορισμός και ένα μοναδικό έργο! Κάθε συνεργασία τόσο σημαντική!! Κάθε στιγμή γραμμένη στην μνήμη μου, που πετάγεται το μυαλό από τόπο σε τόπο μέσα από αναμνήσεις και συναισθήματα. Να μιλήσω για το πρώτο ταξίδι?? Να πω για το πρώτο έργο?? Να περιγράψω το ποιο δυνατό συναίσθημα?? Καθώς οι μνήμες ξεδιπλώνονται η εικόνα που κυριαρχεί μέσα μου είναι η ανάβαση μου περίπου είκοσι χρόνια πριν στην Αγία Κορυφή του Όρους Σινά.
Δεν ήταν επαγγελματικό ταξίδι αλλά εσωτερική ανάγκη σε μια δύσκολη για μένα εποχή που τίποτα δεν συνηγορούσε να ταξιδέψω .Αυτό το ταξίδι μου έδωσε την δύναμη να ξεκινήσω λίγο καιρό μετά την επιστροφή μου, την δημιουργία αυτής της εταιρείας που συνεργάστηκε με όλους τους σημαντικούς ανθρώπους που υλοποίησαν μερικά από τα πιο σημαντικά έργα Πολιτισμού στην χώρα μας .
Ξεκινήσαμε τρεις γυναίκες. Τρείς φίλες. Η φίλη μου Σ. που είχε δουλέψει εκεί εθελοντικά ως οδοντίατρος και με τις περιγραφές της μου δημιούργησε την ανάγκη να βρεθώ στον Ιερό αυτό Τόπο, η φίλη μου Κ που ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος της καρδιάς μου και εγώ. Από το μετόχι της Αγ. Αικατερίνης στο Κάιρο που μας υποδέχθηκε ο Πατέρας Γεώργιος , για του οποίου την υπέροχη ψυχή θα μπορούσα να μιλάω ώρες, ταξιδέψαμε μαζί με μια ομάδα μαθητών του Ελληνικού σχολείου του Καίρου προς το Σινά. Διασχίσαμε χιλιόμετρα έρημου και καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει την εικόνα του μοναστηριού της Αγ. Αικατερίνης στην αγκαλιά της πέτρινης κοιλάδας στο τέλος της διαδρομής μας. Φιλοξενηθήκαμε σε ένα μικρό ξενώνα της Ι.Μονής και στο μέσον της νύχτας ξεκινήσαμε την ανάβαση μας για την Αγία Κορυφή κάτω από τον έναστρο ουρανό με συντροφιά άλλους προσκυνητές , βεδουίνους και καμήλες σε έναν χωμάτινο ανηφορικό δρόμο τριγυρισμένο από όγκους βράχων. Τα 3.750 σκαλοπάτια της τελικής δύσκολης και επίπονης ανάβασης, έχτισαν οι μοναχοί και οδηγούν στο σημείο όπου δόθηκαν οι εντολές του Θεού στους ανθρώπους.
Ένα τοπίο ανέγγιχτο από τον χρόνο. Φτάνουμε την ώρα της ανατολής του ήλιου που ξεπροβάλει σαν φλόγα πίσω από τις γρανιτένιες κορυφές και ακούμε ψαλμωδίες από πιστούς που είχαν προηγηθεί. . Φυσά ένα δροσερός πρωινός αέρας κάθαρσης θαρρείς. Μια νεκρή ερημιά γεμάτη ζωντανή Πίστη. Ένοιωσα πως αφού βρήκα την δύναμη να φτάσω στον Ιερό αυτό τόπο θα έβρισκα την δύναμη να φτάσω σε στόχους που είχα μόνο ονειρευτεί.
Αυτό το δυνατό συναίσθημα μόνο με κλάμα και με μια δυνατή αγκαλιά μπορεί να εκφραστεί και είναι μεγάλη ευλογία οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας αυτές τις στιγμές. Ο Θεός μας έπλασε να είμαστε γεροί, δυνατοί και γεμάτοι με την Αγάπη Του.
Καθώς το λαμπερό φως του ήλιου λούζει πια τον βράχο , κλειδώνει μέσα μας η ευλογία που νοιώσαμε και ξεκινάμε για την επιστροφή στο Μοναστήρι και σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
