Τα τελευταία χρόνια ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έκανα τον γύρο της Πελοποννήσου για τις ανάγκες της δουλειάς μου, όμως θυμάμαι κάθε στιγμή του ταξιδιού που κάναμε εκεί με την κόρη μου Ιωάννα όταν εκείνη ήταν ακόμη φοιτήτρια, τον Οκτώβριο του 2012.

Τα ταξίδια μου ήταν διαρκή σε όλη την εφηβεία της και τότε ονειρευόμουν  την στιγμή που θα κάναμε ένα ταξίδι μαζί  για να  γνωρίσει τους τόπους, τα έργα και τους ανθρώπους που γέμιζαν την ζωή μου όσο ήμουν μακριά της.

Αυτό το πρώτο μας ταξίδι ήταν όλα αυτά που μας είχαν λείψει.

Πρώτος σταθμός το Ναύπλιο, όπου περάσαμε αρκετές ώρες στην δημιουργική ένταση του εργοταξίου ενός υπέροχου διατηρητέου. Οι εργασίες αποκατάστασης του προχωρούσαν με γοργούς ρυθμούς προκειμένου να μεταμορφωθεί σε ένα από πιο κομψά μικρά ξενοδοχεία της πόλης (το Grand Sarai Nafplio).

Το τέλος της μέρας μας βρήκε στον εντυπωσιακό όγκο του βράχου της Μονεμβασιάς. Εκεί όλη την επόμενη ημέρα παρακολουθήσαμε τις εργασίες στην  Μυρτιώτισσα και επισκεφθήκαμε τον πετρόχτιστο  Φάρο στην ακμή του βράχου.

Με το πρώτο φως της μέρας ξεκινήσαμε για την ομορφότερη διαδρομή της χώρας μας.  Ο φιδογυριστός δρόμος που συνδέει το Γύθειο με την Καλαμάτα,  ρέει ανάμεσα σε άγριας ομορφιάς βουνά και ασημένια θάλασσα .

Μέσα σε μια μέρα γεμάτη κουβέντες, μουσική και στάσεις στα διάσπαρτα έργα σε όλη την διαδρομή (Λιμένι, Καρδαμύλη, Καστάνια) διασχίσαμε την Λακωνική και Μεσσηνιακή Μάνη.

Η Καλαμάτα μας περίμενε φιλόξενη όπως πάντα. Γενέθλιος τόπος του πατέρα μου, γεμάτη συγγενείς, φίλους και γεύσεις παιδικών αναμνήσεων.

Δυο μέρες δεν έφτασαν για συναντήσεις στα έργα του νομού. Αρχαία Μεσσήνη, Ανδρομονάστηρο, Ι.Μ Βουλκάνου.,  Ι.Ν Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στην Πύλο.

Αφήνοντας πίσω την Μεσσηνία, και μετά την απαραίτητη στάση στην Αρχαία Ολυμπία, κάναμε την τελευταία μας διανυκτέρευση στην Πάτρα. Περάσαμε το  βράδυ και μοιραστήκαμε με αγαπημένους φίλους όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες.

Μετά τις πρωινές συναντήσεις της τελευταίας μέρας του ταξιδιού μας, αφήσαμε πίσω μας την Πελοπόννησο και ανηφορίσαμε για το σπίτι μας. Είχαν περάσει σαν μια ανάσα οι 7 μέρες που είμασταν στον δρόμο.

Εκεί κάπου μετά τα Γιάννενα, που η κούραση είχε σταματήσει τις κουβέντες, η κόρη μου μου είπε πως τώρα ένοιωσε και κατάλαβε όλα όσα προσπαθούσα με ενθουσιασμό να της μεταφέρω σε κάθε μου επιστροφή.

Κατάλαβε τον κόπο και την αγωνία των ανθρώπων που κρύβει πίσω της κάθε αποκατάσταση.

Μετά το πρώτο αυτό ταξίδι, ακολούθησαν πολλά ακόμη, όλα τους σημαντικά, το κάθε ένα  για δικό του λόγο μα όλα τους πολύτιμα για κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί.