Και εδώ στο τέλος αυτής της χρονιάς, της φορτωμένης με τόσες ελπίδες και προσδοκίες μένουμε αμήχανοι στον απολογισμό της.

Αυτή την χρονιά όλοι μας, ανεξαιρέτως, λιγότερο ή περισσότερο, αναμετρηθήκαμε με τους ίδιους μας τους εαυτούς πρωτίστως.

Γίναμε μάρτυρες και μέρος της ιστορίας, ζήσαμε το απρόβλεπτο, δοκιμάστηκε η υπομονή μας, η αντοχή μας, η  πίστη μας!

Η λέξη απουσία κυριάρχησε μέσα μας. Απουσία επαφής, αγκαλιάς, μετακίνησης, δημιουργίας, υγείας, ελευθερίας..

Μεγάλο το κενό που έχουμε να γεμίσουμε και μεγάλη η πρόκληση να το γεμίσουμε με νέα ελπιδοφόρα ξεκινήματα, με τους ανθρώπους που αγαπάμε και αυτοί οι μήνες μας στέρησαν, με ότι νοιώθουμε πως θα μας κάνει καλύτερους γονείς, συντρόφους, φίλους, συναδέλφους. Με ταξίδια σε νέους άγνωστους προορισμούς και σε παλιούς γνώριμους για την γλύκα των αναμνήσεων.

Ζήσαμε κάτι που πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας συνέβη. Κάτι που αφορούσε κάθε μορφή ζωής άμεσα ή έμμεσα. Αν αυτό δεν μπορεί να μας κάνει πιο σοφούς, πιο έτοιμους να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη νόημα και αλήθεια τότε τί;

Η ευχή μου για την νέα γεμάτη ελπίδα χρονιά που έρχεται είναι να μην αφήσουμε τον φόβο και την καχυποψία να μας μολύνουν με πίκρα.

Να πιστέψουμε στους ανθρώπους, να τους αγκαλιάσουμε και να τους κατανοήσουμε.

Να υγιαίνουμε στην ψυχή και στο σώμα, να μην χάνουμε την  πίστη και την ελπίδα μας, να φροντίζουμε την ανάγκη του διπλανού μας.

Να έχουμε όλοι μας μια χρονιά που θα μας φέρει πιο κοντά πάρα ποτέ!